Maud Vanwalleghem stopte in april vorig jaar als CD&V-senator na het verlies van haar zoontje, dat een maand na de geboorte overleed. Een terugkeer naar de politiek sluit ze uit – ‘politiek is geen goede plek om te rouwen, ik strijd nu op een andere manier’ - maar ze wil wel nog wegen op het debat. In een opiniestuk in De Standaard hekelde ze de ‘krakkemikkige’ wetgeving in ons land. Die laat vrouwen die zwangerschapsverlies - het verlies van een ongeboren kind - meemaken, in de kou laat staan.

Op voorstel van Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Gwendolyn Rutten krijgen vrouwelijke, Vlaamse ambtenaren die een zwangerschap verliezen vóór 24 weken, voortaan twee dagen rouwverlof. Het initiatief is lovenswaardig, maar zoals Rutten zelf aangaf, beperkt. Het dient vooral om bakens uit te zetten. De hoop is dat andere overheden en bedrijven zullen volgen, aldus Rutten. Het initiatief moet vooral symbolisch geïnterpreteerd worden: het maakt zwangerschapsverlies hopelijk meer bespreekbaar. Twee dagen rouwverlof zijn trouwens ontoereikend. En erger nog: het zal sommige werkgevers doen denken dat je er na twee dagen weer kunt staan.

In Hannah Arendts Denktagebuch staat een interessante vraag: “Warum ist es so schwer, die Welt zu lieben?”. Het is een vraag die ons vandaag allemaal beroert. Hoe kan je ooit nog van de wereld houden, als die zich op gruwelijke en onrechtvaardige wijze aan je toonde?

Ouders die een kindje verliezen tijdens de zwangerschap of kort na de bevalling worden wel eens ‘sterrenouders’ genoemd, en hun baby’s ‘sterrenkindjes’. Zij worden geboren in een wereld die nauwelijks kan getuigen van hun bestaan. Daardoor lijkt het alsof ze nooit bestaan hebben. Ze misten hun afspraak met hun sociale geboorte. “Koester de mooie herinneringen”, wordt gezegd als iemand overlijdt. Maar wat als er nauwelijks momenten zijn om te herinneren? Was er dan minder sprake van ‘een persoon’? Ben je dan minder 'ouder van'?

Veerkracht heeft meer te maken met hoe de omstaander kijkt naar zijn verhouding ten aanzien van een kwetsbaar persoon, dan met jouw daadwerkelijke vermogen om de beste versie van jezelf te worden na serieuze tegenslag.

Het afgelopen jaar heeft ze geen muziek gemaakt, zo kondigde Maud Vanwalleghem vorige week aan op sociale media. Letterlijk: sinds de dood van haar kind heeft ze haar piano, waar ze vroeger zo graag op speelde, amper aangeraakt. Maar ze bedoelt het ook figuurlijk. “Mijn lichaam was louter een instrument, maar er kwam geen muziek uit (...) Het werd me duidelijk dat ik niet zal herstellen van dit trauma als ik in de politiek blijf.”

Twitter had al voor het overgenomen werd door Elon Musk een probleem met desinformatie en online geweld tegen vrouwen. Maud Vanwalleghem vreest dat dat alleen maar erger zal worden. Ze tweet niet langer.

Intimidatie en haatspraak, vaak online, duwen ambitieuze vrouwen uit de publieke arena. Dat verschraalt het politieke landschap en het democratisch debat. Vrouwen mogen zich meer dan ooit niet het zwijgen laten opleggen.